چراغی به جز چشمهایت نداریم

تا به حال فکر نکرده بودم کی، کجا اول بار من هم کنار جهان، روبه روی تو به درنگ ایستادم، سخن از توست؛ از کلمه ای که قرن هاست جهان روبه رویش درنگ کرده، همیشه آهنگ نامت را دوست داشتم، یک جور خلوص، صمیمیت، چیزی شبیه صفای صبح از آن به رویم می ترواید. 

بعد دانستم اول بار کجا نسیم صبحِ نامت در جهانم وزید، در صحن تو بود، در آستانه روشن حضور تو، هر چه نزدیک شدم، نزدیک تر شدم، سایه کسی را بر جهانم حس کردم که انگار یتیمش بودم، می شود گفت پدر، از پدر، خودی تر.  

جهانم داشت پدرش را پیدا می کرد، کسی که با خاطری جمع دستش را برای همیشه به دستانش بسپارد و درست روبه روی ضریحِ خوبت دیدم این مستقیم ترین راهی ست که تا حالا آمده ام. حقّ با همه کسانی است که روبه روی چشم هایت خودشان را پیدا می کنند، حق با زهیر است که آن طور شتاب کند تا خدایی نکرده از تو جا نماند، حق با حُر است که بعد از دیدار تو آن طور به تلاطم بیفتد، حق با جون است که آن طور به پاهایت بیفتد تا دوباره از او نخواهی راهش را از تو جدا کند. 

چشم های تو «میزان» است، تکلیف جهان پیش چشم تو روشن است و من برابر آن چشم هایِ خوب، وزن بودن هایم را می فهمم، وزن یا بی وزنی همه لحظه های عمرم را. 

زیر قبّه حرمت، همان جا که موضع اجابت است، محو شدم، محو آن همه بزرگی(تو )و این همه کوچکی(خویش) و بعد همه فاصله ام را تا تو گریه کردم، یادت هست؟ برای این همه دیر آمدنم گریه کردم، برای دستهایی که نمی دانستم، وقتی ندیده بودمت به که سپرده بودم. 

می دانی؟ ما خیلی راه تا تو داریم، خیلی راه داریم طی کنیم، اما همین که پیش رویمان تویی، همین که کج و راستی قدم هایمان را با جهت قدمت اندازه می گیریم، همین که سرمان بالاست که صاحب داریم، خوشبختیم، با تو حالمان خوب است. 

با تو حالمان خوب است، اما راستش، بعد از تو در جهانی که همه زمین هایش کربلا و تمام روزهایش عاشوراست، تنهایی ما بزرگ است، خیلی بزرگ.

برای تنهایی بزرگ ما دعا کن، برای نترسیدن ما در این زمین و زمان پر از نبردهای نفس گیر، دعا کن. دعا کن سمت روشن تو را گم نکنیم، اینجا تاریک است و ما چراغی به جز تو نداریم.

ان الحسین علیه السلام مصباح الهدی و سفینه النجاة

کامله بوعذار 

انتهای پیام