جشنواره مد و لباس فجر تمام شد/ فقر مکران را هیچ کس ندید

به گزارش ایکنا؛ امروز، ششم اسفندماه، مراسم اختتامیه هشتمین جشنواره بین‌المللی مد و لباس فجر برگزار و برندگان معرفی می‌شوند. آنهایی که طی هفته گذشته سری به بوستان گفت‌وگو زدند و نمایشگاه این جشنواره را دیدند اغلب راضی بودند. فضای نمایشگاهی بوستان گفت‌وگو بسیار مناسبت‌تر از تالار وحدت و سایر اماکنی بود که تا قبل از این نمایشگاه‌های مد و لباس فجر در آن‌جا برگزار می‌شد.

طراحی و دیزاین مطلوب‌تر محل نمایش آثار نسبت به دوره‌های گذشته، حضور قوی‌تر و بیشتر طراحان لباس و زیورآلات و ارتقای کیفی آثار، ارائه تعداد بیشتری کالکشن و لباس در قالب مجموعه، برپایی بهتر و قوی‌تر غرفه‌های شرکت‌های مد و مجله‌های مد کشور، استفاده بیشتر طراحان از پارچه‌های مختلف، تنوع طرح، رنگ و دوخت، حضور گسترده‌تر شرکت‌های نساجی و طراحان پارچه و البته طراحی‌های چشم‌نواز و فوق‌العاده روسری‌های دوخت داخل از مهم‌ترین نکات مثبت این نمایشگاه بود. آن هم در شرایط سخت تحریم کنونی که مواد اولیه به ویژه در حوزه لباس کم است.

تنوع لباس‌های طراحی شده و کیف‌ها و کفش‌های چرم ارائه شده بسیار بالا بود. اگر چه برخی از بازدیدکنندگان مطرح می‌کردند که تعدادی از مجموعه‌های ارائه شده را نمی‌توان در اجتماع پوشید، اما باید گفت فلسفه برگزاری نمایشگاه‌های مد این نیست که همه لباس‌ها برای پوشیدن در اجتماع و یا حتی مهمانی طراحی شوند بلکه برخی از آثار تنها برای نمایش (شاید همان چیزی که از آن به هنر برای هنر یاد می‌شود) و نشان دادن توانایی طراح در طراحی و دوخت ارائه می‌شود که هر بخش از این لباس‌ها می‌تواند الهام بخش سایر طراحان در کارهایشان باشد.

به گزارش ایکنا؛ امسال هشتمین جشنواره مد و لباس فجر را پشت سرگذاشتیم. برای هنر ـ صنعت مد که پس از سال‌ها محکومیت بالاخره از زندان تفکرهای بسته رها شده و در تلاش برای نفس گرفتن و زندگی کردن در جامعه ایران است، هشت سال زمان زیادی نیست. همین هشت سال هم رشد خوبی داشته‌ایم اما باید رسیدن به تعالی باید عیب‌ها را با دقت بیشتری دید.

طراحی مد و لباس ایرانی ـ اسلامی با «تکه چسبانی» فرسنگ‌ها فاصله دارد

طراحی مد و لباس ایرانی ـ اسلامی با «تکه چسبانی» فرسنگ‌ها فاصله دارد. اینکه ما یک مانتو بدوزیم و فقط یک تکه از سوزن‌دوزی بلوچی، شکل بته جقه، فرش، گلیم، کاشی و ... را روی آن بچسبانیم و ادعا کنیم که لباس ایرانی ـ اسلامی طراحی کرده‌ایم فقط به معنای گول زدن خودمان و مشتریان و مخاطبانمان است. اینکه نقش قالی و کاشی را مستقیم روی پارچه چاپ کنیم یا بدوزیم حفظ سنت‌های پوششی یا ایرانی کردن یک لباس نیست.

طراحی لباس یعنی فکر کردن به جزء جزء بافت و جنس پارچه، فکر کردن و انتخاب رنگ و طراحی مفهوم و فکر در قالب لباس. امسال موضوع جشنواره منطقه مکران بود. منطقه‌ای با مردمی فقیر در سیستان و بلوچستان اما ثروتمند از منظر فرهنگ، آداب، سنن، زیبایی‌هایی محیطی، دریاچه‌ای منحصر به فرد، کوه‌هایی خاص، سوزن‌دوزی ویژه و ... .

تعدادی از طراحان با سفر به این منطقه آن را از نزدیک دیدند اما فقط آن منطقه را به چشم دیدند اصلاً در خصوص آن فکر نکردند، تلاش نکردند مردم منطقه را بشناسند، زندگی مردم را آنجا ببینند و روح مکران را در آثارشان جاری کنند. بیشتر آثار اقتباس مستقیم از فضای بصری مکران بود و کمتر به آداب، سنت، فرهنگ و فقر منطقه مکران توجه شده بود. همه برداشت‌ها مستقیم بود و در اصل می‌توان گفت کسی الهام نگرفته بود بلکه مستقیم آنچه را دیده بود بر روی پارچه یا چرم منعکس کرده بود.

اگر قرار است وارد دنیای طراحی مد و لباس جهان شویم و با ارائه مد ایرانی ـ اسلامی ادعا کنیم که حرفی برای گرفتن داریم، طراحان و تولیدکنندگان ما باید پا را فراتر از اقتباس مستقیم از تصاویر بگذارند. اینکه در اینترنت منطقه مکران را جست‌و‌جو کنیم و بدون اینکه ساعت‌ها وقت برای فکر کردن در خصوص مکران و مطالعه پیشینه تاریخی، آداب و رسوم و باورهای مردم منطقه بگذاریم، دست به قلم یا قیچی ببریم هرگز ما را به یک طراح تبدیل نخواهدکرد.

کاش یک طراح زیور یا لباس، تفکر و مفهوم را محاط بر شکل و ظاهر می‌دانست و زیبایی و نقش‌ها را در خدمت فهم زندگی قرار می‌داد. 

انتهای پیام