تلفیق مشقت و امید در حرفه‌ای به نام پزشکی

حکیم و طبیب شخصیتی برخوردار از دانشی علمی و پزشکی و آراسته به فضائل والای اخلاقی بوده است و نماد برجسته و الگوی بارز چنین اندیشوران دلسوز و عالمان فرزانه‌ای در تاریخ پرفروغ این سرزمین، طبیب نامور و نابغه بزرگ ایرانی، شیخ الرئیس ابوعلی سینا بود که به‌دلیل ارتباطش با خدا و مکتب وحی نور حکمت الهی در دل او درخشید و به حکیم الهی تبدیل شد.
پزشک که باشی فرقی نمی‌کند بیماری که به مطبت مراجعه می‌کند غنی است یا فقیر، برای تو فقط معالجه و رهایی او از درد مهم است.
پزشک که باشی تفاوتی نمی‌کند چه ساعتی از روز برای مداوای بیمار حاضر شوی، پزشک بودن ساعت و دقیقه نمی‌شناسد. ساعت‌ها، دقیقه‌ها و ثانیه‌ها مقابل ایثار نهفته در حرفه پزشکی رنگ می‌بازد.
پزشکی، حرفه‌ای شیرین اما گاهی اوقات بسیار دلهره‌آور است، آن زمان که در دوراهی مرگ و زندگی یک بیمار قرار می‌گیری یا زمانی که قرار است با همه تلاشی که برای شفا انجام داده‌ای خبر مرگ بیماری را به خانواده‌اش بدهی و یا حتی وقتی که خانواده یک بیمار، شفای مریضشان را از تو طلب می‌کنند و تو نمی‌دانی که آیا در شفای بیمار موفق خواهی شد یا خیر.
با همه این دلهره‌ها، اگر با همه وجود عاشق این حرفه نباشی، نمی‌توانی رسالت خود را به‌درستی انجام دهی، چون جان انسان‌ها، امانتی در دست پزشک است و این بزرگ‌ترین رسالت پزشکی است.
پزشک در فرهنگ کهن ایرانی همواره از جایگاه ویژه‌ای برخودار بوده است که این جایگاه به واسطه تعالیم ارزشمند اسلامی رنگ قداست به خود گرفته است. در باور اسلامی طبابت، عبادت است و وقتی دانش، تجربه، تعهد و عاطفه یک پزشک غبار غم و اندوه را از چهره بیمار و خانواده‌اش می‌زادید، می‌توان پزشکی را یک رسالت دانست نه یک شغل.
در سفینةالبحار از امام صادق(ع) نقل شده است که: «مردم هر شهری به سه چیز نیازمندند که در امور دنیا و آخرت خود به آنها رجوع کنند و اگر آن سه را نداشته باشند گرفتار سرگردانی می‌شوند، دین‌شناس دانای پرهیزگار، حاکم نیکوکاری که مردم از آن اطاعت کنند و پزشک دانای مورد اعتماد».
پیامبر خدا(ص) با توصیه‌ای زیبا به پزشکان خطاب به شَمَردَل طبیب می‌فرمایند: «هیچ کس را درمان مکن، مگر آن‏گاه که بیماری او را بشناسی».
امام علی(ع) نیز با تشریح سه اصل مهم پزشکی فرمودند: «هر که طبابت می‏‌کند باید از خدا بترسد و خیرخواه باشد و سعی خود را به کار برد».
امام سجاد(ع) نیز درباره نقش تشخیص بیماری در مداوای آن فرمودند: «کسی که بیماری‏‌اش تشخیص داده نشود، دارویش او را تباه می‏‌سازد».
در حرفه پزشکی می‌شود هر لحظه خدا را حس کرد، به خصوص آنکه هر روز شاهد تولد یک انسان باشی، تولد اشرف مخلوقات، تولدی که هر بار به تو یادآوری می‌کند زندگی هست، امید اهست و هنوز خداوند به انسان امید دارد.
با یک بانوی پزشک که سال‌هاست با ایمان و توکل، پزشکی می‌کند و علاوه بر شفا و دادن امید به بیمارانش زمینه‌ساز تولد انسانی در این دنیا است، هم‌کلام شدم. از روزهای متفاوت زندگی‌اش پرسیدم و از شوقی که بارها سراغش آمده است.

تلفیق مشقت و امید در حرفه‌ای به نام پزشکی
مرضیه عطایی، متخصص زنان و زایمان در خراسان‌جنوبی در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان‌جنوبی، اظهار کرد: از دوران دبیرستان به رشته پزشکی علاقه‌مند بودم و تمام تلاش خودم را برای موفقیت در این رشته به کار گرفتم.
وی با بیان اینکه به رشته دارو سازی نیز علاقه‌مند بودم، افزود: در سال 87 فارغ‌التحصیل شدم و سه سال در نهبندان فعالیت داشته و بقیه سال‌ها را در بیرجند مشغول به فعالیت و خدمت‌رسانی شدم.
این پزشک با اشاره به اینکه علی‌رغم شغل سختی که دارم سعی کردم در زندگی شخصی خود تعادل را برقرار کنم، تصریح کرد: در رشته پزشکی باید خانواده نیز با تو همکاری کنند چراکه پزشک تمام زندگی‌اش را وقف بهبودی بیماران می‌کند.
عطایی با اشاره به اینکه به دنیا آوردن نوزاد برایم خاطرات شیرینی را رقم می‌زند، افزود: از اینکه رشته پزشکی را انتخاب کردم بسیار خوشحالم و مادرم مشوق اصلی من برای انتخاب این رشته بود و باعث شد به سمت این رشته گرایش بیشتری پیدا کنم.
وی ادامه داد: گاهی اوقات فعالیتم به بیش از 16 ساعت در طول شبانه‌روز نیز می‌رسد اما با دیدن بیمارانی که بهبود می‌یابند و مادرانی که کودک خود را عاشقانه در آغوش می‌گیرند، خستگی ساعات زیاد کاری‌ از بین می‌رود.
این متخصص زنان و زایمان با اشاره به خاطره‌ای از سال‌های فعالیتش در رشته پزشکی، بیان کرد: در رشته‌ ما خاطرات تلخ و شیرین بسیاری وجود دارد اما همواره بچه‌دار شدن یک پدر و مادر پس از سال‌ها انتظار جزو شیرین‌ترین خاطرات یک متخصص زنان است.
عطایی تصریح کرد: وقتی هم مادر و هم فرزندش را در سلامتی کامل می‌بینم و تولد با موفقیت انجام می‌شود، بسیار خوشحال می‌شوم.
وی اظهار کرد: تعهد کاری جامعه پزشکی باعث شده تا سلامتی بیماران را در اولویت زندگی خود قرار دهم و همیشه از بیماران می‌خواهم که به پزشک خود اعتماد داشته باشند چرا که این اعتماد ابتدای راه سلامتی است.
این پزشک خدمت کردن به مردم و خوشحال کردن و رضایت بیماران را بهترین هدیه برای خود دانست و یادآور شد: تمام تلاش پزشکان برای بهبودی کامل بیماران است و در این راه از هیچ کوشش و تلاشی دریغ نمی‌کنند.
حرفه پزشکی، حرفه‌ای متفاوت است که تلفیقی از تخصص و ایثار را می‌طلبد که در صورت نداشتن هر کدام از این دو، طبیعتاً فرد در این حرفه موفق نخواهد بود.
زهرا حمیدی، خبرنگار ایکنای خراسان‌جنوبی
انتهای پیام