ذکر مقام امام حسن(ع) در قرآن

امام حسن(ع) که قلبی پاک، رئوف و پرمهر نسبت به دردمندان و تیره‌بختان جامعه داشت، همانند پدرش علی‌بن ابی‌طالب‌(ع) با خرابه‌نشینان دردمند و اقشار مستضعف و کم‌درآمد همراه و همنشین می‌شد، دردِ دل آنان را با جان و دل می‌شنید و به آن، ترتیب اثر می‌داد.
به گزارش ایکنا از چهارمحال و بختیاری، در نیمه ماه مبارک رمضان خداوند به عالم امامی را عطا کرد که قلبی پاک و رئوف نسبت به دردمندان و تیره‌بختان جامعه داشت و با خرابه‌نشینان دردمند و اقشار مستضعف و کم‌درآمد همراه و همنشین می‌شد و درد دل آن‌ها را با جان و دل می‌شنید و به آن ترتیب اثر می‌داد و در این حرکت انسان ‌دوستانه جز خداوند را مدّنظر نداشت، هیچ‌گاه ضعیف، ناتوان و درمانده، ناامید از درب خانه آن حضرت برنمی‌گشت، حتّی خود ایشان به سراغ فقرا می‌رفت و آن‌ها را به منزل دعوت می‌کرد و به آن‌ها غذا و لباس می‌داد.
پس از ولادت امام حسن مجتبی(ع)، نامگذاری از جانب مادر به پدر و از او به رسول خدا(ص) محوّل شد و آن حضرت هم منتظر نامگذاری پروردگار ماند، تا اینکه جبرئیل، امین وحی، فرود آمد و گفت: خدایت سلام می‌رساند و می‌گوید چون علی برای تو همانند هارون برای موسی است، نام فرزندش را نام فرزند حضرت هارون(ع) یعنی شبّر قرار ده! رسول خدا(ص) فرمود: زبان من عربی است و شبّر، عبری است. جبرئیل گفت: شبّر در زبان عرب به معنای «حسن» است.
به این ترتیب، کودک، حسن نام گرفت. تنها کنیه‌ آن حضرت «ابو محمد» و مشهورترین القابش «سید» و «سبط» و«تقی» است.

مقام امام حسن(ع)
قرآن مجید مشتمل است بر یادکردی از شخصیت‌ها، از خوبان یا از بدان، لیکن این یادکرد گاهی همراه با ذکر نام است(همانند آنچه درباره موسی و فرعون ذکر شده است) و گاه فقط با توصیف، و بدون ذکر نام. (همانند آنچه درباره امام علی(ع) نازل شده است.) درباره امام حسن(ع) نیز آیاتی به صورت توصیف و بدون ذکر نام نازل شده است؛ همانند آیه تطهیر، آیه ذوی القربی و آیه اولی الامر.
از دوران پیش از خلافت پدر امام حسن(ع) اطلاع زیادی در دست نیست. فقط این مقدار مسلم است که امام(ع) در خدمت پدر بوده است؛ گاه از روی دلسوزی در تأمین رفاه پدر می‌کوشیده و گاه همراه او در برخی فعالیت‌های اجتماعی شرکت می‌کرده است(همانند شرکت در بدرقه ابوذر به هنگام تبعید)، و گاه پاره‌ای ماموریت‌های مهم را از طرف پدر عهده‌دار بوده است(همانند آبرسانی به منزل عثمان در حال محاصره) سیاست‌های عملی امام حسن(ع) کاملاً هماهنگ با پدر است، لذا همانند او در هیچ ‌یک از جنگ‌ها و فتوحات پس از رسول خدا(ص) در تمام این دوره‌ی ۲۵ ساله شرکت نکرده است.

صلح امام حسن(ع)
مهمترین حادثه در زندگی امام حسن(ع) جریان صلح معاویه با آن حضرت است. تحلیل این حادثه ضروری به نظر می‌رسد؛ زیرا خود امام صلحش را حجتی بر آیندگان می‌داند؛ یعنی بر اساس عملکرد حضرت، وظیفه انسان نیز در شرایط مشابه با آن زمان، صلح و مصالحه است.
بررسی مقدمات و شرایط و عللی که صلح را ایجاب کرد و دقت در کیفیت وقوع صلح و مواد صلحنامه و موشکافی نتایج شیرین صلح برای جناح حق و ضربه‌های سهمگین آن بر جناح باطل به‌خوبی روشن می‌کند که صلح آن حضرت در حقیقت انقلاب سبزی بود که زمینه انقلاب سرخ حسینی را فراهم ساخت و این نرمش قهرمانانه در کنار آن جنبش ظلم‌ستیزانه، پایه‌ریز انقلاب علمی امام باقر(ع) و امام صادق(ع) در عصر طلایی خلأ انتقال قدرت از بنی‌امیه به بنی‌عباس شد و به این ترتیب، اسلام ناب محمدی که در تشیع جلوه‌گر بود، نهال خود را آبیاری و به درخت تنومندی تبدیل کرد.

مناقب امام حسن(ع
شمارش مناقب هیچ ‌یک از اهل بیت عصمت(ع) ممکن نیست. در زیارت جامعه خطاب به آنان می‌گوییم: «سروران من! ستایش شما را شماره نتوانم کرد و به آنچه در شأن شماست نتوانم رسید و به اندازه و قدرتان وصف نتوانم گفت.»
امام حسن(ع) نه تنها از این خطاب مستثنی نیست بلکه به خصائصی از قبیل «سبط اکبر» بودن نیز برخوردار است. حلم بی‌پایان، علم فراوان، جود و عبادت، زهد و بلاغت، تواضع و شجاعت آن حضرت، نه دوست بلکه دشمن را به اعتراف و اعجاب واداشته است؛ و فضیلت و افتخار، آن است که دشمن به آن گواهی دهد.
انتهای پیام