مسابقات بین‌المللی قرآن در نگاه نوجوانان/ می‌خواهم قاری شوم اما استادی را نمی‌شناسم

به گزارش خبرنگار ایکنا؛ در دومین روز برگزاری سی‌وششمین دوره مسابقات بین‌المللی قرآن در مصلای امام خمینی(ره) در میان عموم مردمی که شاهد برگزاری مسابقه بودند بازخورد‌های مختلفی را شاهد بودیم و شنیدیم.

تلاوت آغازین که معمولاَ قاری میهمان آن را اجرا می‌کند، یکی از قاریان نه چندان مطرح اما خوشخوان از مشهد مقدس آن را اجرا کرد و در این بین بر جمعیت مردمی که به تماشای بزرگترین رویداد قرآنی کشور آمده بودند اضافه شد، اما حضور مخاطبان در مقایسه با ادوار گذشته کاهش پیدا کرده است.

پسر نوجوانی همراه با مردی میانسال که به نظر می‌رسید پدرش باشد در گوشه‌ای از سالن نشسته بود. بعد از سلام از آن‌ها اجازه گرفتم تا دقایقی کنارشان بنشینم و با آن‌ها گفت‌وگو کنم. پسر نوجوان که نامش محمدحسن بود، از علاقه‌اش به تلاوت قرآن گفت و از نبود معلم قرآن خوب در محله‌شان گله داشت و پدرش نیز همین نکته را تأیید کرد و در ادامه گفت: با وجود علاقه فرزندم به تلاوت قرآن، جلسات قرآن خوبی سراغ نداریم و کلاً تبلیغاتی در این باره وجود ندارد که به وسیله آن از این جلسات باخبر شویم. البته جلسات معروفی وجود دارند که استادان مطرح آن را اداره می‌کنند، اما در آنجا فرصتی برای تلاوت کسانی که در ابتدای راه هستند نیست و صرفاً قاریانی که سال‌ها در این راه بوده‌اند تلاوت می‌کنند.

پدر محمدحسن دلیل با فاصله نشستن از محل تلاوت را صدای نامناسب سیستم صوتی بیان کرد و گفت: اگر بخواهیم نزدیک‌تر بنشینیم تا بتوانیم قاریان را بهتر ببینیم، صوت اذیت‌کننده‌ است. برای همین مجبوریم با کمی فاصله از محل تلاوت به استماع قرآن بپردازیم. محمدحسن نیز با ابراز رضایت از حضور و رقابت دانش‌آموزان در کنار دیگر متسابقان گفت: وقتی می‌بینیم که بچه‌های همسن من می‌توانند به این خوبی تلاوت کنند، برای پیشرفت در این راه انگیزه می‌گیرم.

در این بین نوجوان دیگری که شاهد صحبت‌های ما بود، در کنار ما نشست و گفت: من هم به تلاوت قرآن علاقه دارم، اما امروز از بس که فقط تلاوت شنیدم خسته شدم. کاش حداقل در بین تلاوت‌ها برنامه‌های متنوعی اجرا می‌شد، مثلاَ مجری چند نفر از مردم و بچه‌ها را به روی صحنه دعوت می‌کرد تا ما هم بتوانیم در این فضا تلاوتی هرچند کوتاه اجرا کنیم و یا سؤالات قرآنی می‌پرسیدند تا به آن‌ها جواب دهیم.

در این بین، سیدوحید مرتضوی، مجری افتتاحیه و بخش‌های دیگری از مسابقه، به روی صحنه رفت و سه نفر از برگزیدگان مسابقه تلویزیونی اسراء را دعوت کرد تا به تلاوت بپردازند. با شروع تلاوتشان به گوشه‌ای دیگر رفتم تا ‌آن‌ها بتوانند تلاوت نوجوانان همسن‌وسال خودشان را بشنوند.

در راهروی کنار سالن خانواده‌ای را دیدم که مشغول تماشای عکس و بیوگرافی قاریان بین‌المللی سال‌های گذشته بودند. وقتی از آنها درباره علت حضورشان پرسیدم، مادر خانواده گفت: روز تعطیل بود. گفتیم با خانواده به جایی برویم تا آخر هفته را سر کنیم که بنر تبلیغ مسابقات را در خیابان دیدیم و به اینجا آمدیم.

در ادامه پدر خانواده که فردی تحصیل‌کرده است و از صحبت‌هایش مشخص شد که در دانشگاه ادبیات عرب خوانده و اکنون معلم عربی است، گفت: اولین باری است که به تماشای چنین برنامه‌ای می‌آییم. مسابقه قرآن از نظر تنوع شرکت‌کنندگان بین‌المللی جالب است و دیدن این همه متسابق از کشورهای دیگر با قوم و ملیت متفاوت برای فرزندانم جذاب است، اما به نظر می‌رسد در شرایط کنونی کشور، مخصوصاَ وقوع سیل‌، می‌شد هزینه این مسابقه را که به طورحتم رقم کمی هم نیست، به کسانی اختصاص داد که خانه و زندگی خود را از دست داده‌اند و با هزینه بسیار کمتری چنین برنامه‌ای عملی می‌شد.

وی در ادامه گفت: متأسفانه کارهای قرآنی مانند همین مسابقات فقط ظاهری است و از عمل خبری نیست، چه در بین مردم و چه در بین مسئولان. فرزندان من اگر ببینند قرآن در اعمال و رفتار من تأثیر گذاشته و پدرشان حسن خلق دارد، دروغ نمی‌گویند، غیبت نمی‌کنند، با مردم مدارا می‌کنند، به قوانین جامعه مخصوصاَ در رانندگی احترام می‌گذارند و ... به‌ علاوه، قطعاَ آن‌ها هم جذب قرآن می‌شوند.

 بعد از گذشت چهل سال از انقلاب، رنگ و بویی از قرآن در جامعه استشمام نمی‌شود و نسل‌های بعد نیز به قرآن توجهی نخواهند کرد، مگر اینکه قرآن را در عمل ببینند. آن وقت است که چنین برنامه‌های قرآنی موضوعیت پیدا می‌کند.

در راه برگشت به سالن محل برگزاری مسابقه دیدم که نوجوانی با یکی از مسئولان اجرایی مسابقات در حال مشاجره است. وقتی علت را جویا شدم، گفت: این برنامه با این حجم از مهمانان خارجی و اهمیت بین‌المللی، استانداردهای لازم را در حد واندازه خود ندارد که کوچکترینش همین بی‌نظمی‌های سالن است. هر کسی حرف خودش را می‌زند و مسئول مشخصی ندارد. بنده تا الان سه بار جای خودم را به درخواست همین راهنمایان حاضر در سالن عوض کردم، چون مشخص نیست که در کجاها می‌توان نشست. البته برخورد از بالا به پایین بعضی از عوامل اجرایی باعث شده تا آخرین روز حضورم در این مسابقات باشد.

ناامیدانه به همان فردی که از مسئولان نظم‌دهی سالن بود نگاه کردم. کت و شلوار به تن، کارت شناسایی به سینه و هندزفری به گوش، با غرور خاصی به سمت دیگری رفت و به کار خود ادامه داد. اگر داعیه رفتار اسلامی و قرآنی داریم، اول باید رفتار خود را اصلاح کنیم تا اگر کسی با فضای قرآنی آشنا نیست، به سبب رفتار زیبای قرآنی جذب قرآن شود، نه آنکه رفتار و اعمالمان باعث شود دیگران از این سفره با برکت دور بمانند.

در کل فضای مسابقات امسال را که در ذهن مرور می‌کنم به این نتیجه می‌رسم که با آن افق گسترده‌ای که مقام معظم رهبری برای قرآن و جامعه قرآنی متصور است فاصله زیادی داریم، حتی در موضوع رعایت حفظ ظاهر کار! وقتی مسئولان برای پاره کردن روبان پروژه‌ها در جلوی لنز دوربین عکاسان و خبرنگاران راغب‌ترند تا شرکت در یک برنامه قرآنی و چهره‌های قرآنی مثلاً قاریان نیز حاضر نیستند بدون دعوت برای تلاوت به محل برگزاری مسابقه بیایند و دوستان خود را تشویق کنند، انتظار حضور مردمی که برای فکر و ذهن آن‌ها چیزی تعبیه نشده و صرفاَ به عنوان پرکننده صندلی‌ها برای بهبود کیفیت تصاویر از وجودشان استفاده می‌شود بجا نیست.

انتهای پیام